Ручнікі

Сялянскія хаты ўпрыгожвалі рушнікі. Выкарыстоўваў селянін ручнік і ў наступных жыццёвых выпадках:

— на ручнік прымалі нованароджанае дзіця;

— ручнікамі ўпрыгожвалі чырвоны кут у хаце, дзе іконы;

— ручнікі ахвяравалі у храмы;

— на ручніку падавалі гасцям хлеб-соль;

— ручнік — частка вясельнага абраду, ручніком перавязвалі цераз плячо

  важнейшых удзельнікаў вяселля. Іх пасцілалі як “падножнік”,на які

  станавіліся маладыя ў час царкоўнага вянчання, ім звязвалі рукі маладых;

— ручнікамі нявеста адорвае будучых сваякоў;

— уваходзілі ў пасаг нявесты;

— ручнікі ў некаторых месцах Беларусі павязваюць на могілкавыя крыжы;

— выкарыстоўваліся ручнікі ў абрадах, напрыклад падчас зажынак;

— ручнікі – ўціральнікі служылі для бытавых патрэб;

— у ручніках – трапкачах насілі абед у поле;

— на ручніках апускалі труну ў магілу.

   Была ў ручнікоў яшчэ адна функцыя. У цяжкую хвіліну ліхалецця (вайна, эпідэмія, засуха і г.д.) жанчыны ў вёсцы збіраліся ў якім-небудзь хаце і за адну ноч, ад відна да відна, пралі і ткалі ручнік. Потым абыходзілі з ім вёску і вешалі на крыж пры дарозе ці ў царкве на абраз.

   Але народнае ткацтва, вышыўка — гэта яшчэ і своеасаблівая аповесць пра жыццё народа, аб яго працы, шчасце і гора, марах і спадзяваннях.

Асабліва багата ўпрыгожваліся вышыўкай вясельныя ручнікі і тыя, якія прызначаліся для царкоўных абрадаў.